Dziś w wieku 82 lat zmarł profesor Leszek Kołakowski. Był jednym z nawybitniejszych polskich myślicieli, zajmował się głównie historią filozofii, zwłaszcza XVII wieku, w tym doktryną liberalizmu, a także historią idei religijnych. W czasach komunizmu dla wielu Polaków niegodzących się z dominacją sowiecką był postacią niemal kultową.
W latach 1947–1966 należał do PZPR, był jednym z współtwórców warszawskiej szkoły historyków idei. W 1966 roku za radykalną krytykę władz partii został z niej usunięty. Uczestniczył w wydarzeniach Marca 68. Za poparcie studentów odsunięto go od prowadzenia wykładów. Wkrótce potem podjął decyzję o emigracji. Wyjechał najpierw do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie osiadł na stałe.
Od 1991 roku Leszek Kołakowski był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Należał również do Fundacji imienia Stefana Batorego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 2006 roku był Honorowym Członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
Był doktorem honoris causa wielu uczelni i laureatem prestiżowych wyróżnień, jak Nagroda Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych imienia Johna Klugego. W 2007 roku przyznano mu Wielką Nagrodę Jerozolimską.
Do jego najbardziej znanych dzieł należą: „Główne nurty marksizmu”, „Rozmowy z diabłem”, „Kultura i fetysze” oraz „Obecność mitu”.
Jego słynny esej „Tezy o nadziei i beznadziejności”, opublikowany w paryskiej „Kulturze” w 1971 roku, stał się intelektualnym fundamentem dla antykomunistycznej opozycji, a także inspiracją do powstania Komitetu Obrony Robotników.