Jeśli świat pogrąży się w chaosie, to Nowa Zelandia jest najlepszym miejscem, w którym można się znaleźć – uważa coraz więcej ostrożnych, a bogatych. Po 7 latach od kryzysu, w obliczu ataków terrorystycznych w Europie i niepewności w Wielkiej Brytanii i USA, daleko od Londynu i Nowego Jorku, Nowa Zelandia wciąż pozostaje atrakcyjnym miejscem dla superbogaczy. Izolacja przez długi czas była postrzegana jako pięta achillesowa Nowej Zelandii. Z czasem okazało się, że oddalenie od świata staje się zaletą. Nowa Zelandia pod względem powierzchni jest dwa razy większa niż Anglia, ma 10 razy mniej ludności. Wysoka jakość demokracji, brak korupcji, pokój i zadowolenie z życia to kategorie, w których kraj ten wypada coraz lepiej, zajmując wysokie pozycje w międzynarodowych rankingach najlepszych miejsc do życia. Warta ok. 180 mld dol. nowozelandzka gospodarka opiera się głównie o rolnictwo i turystykę. U ubiegłym roku kraj prześcignął Singapur jako najlepsze miejsce do robienia biznesu. Wysokie pozycje w różnych zestawieniach mają jednak swoją cenę. Koszt zakupu domu w Nowej Zelandii wzrósł o 12,7 proc. w ciągu zaledwie roku, a średnia cena nieruchomości w największym mieście – Auckland – podwoiła się od 2007 roku i wynosi ponad 1 milion dolarów nowozelandzkich (ok. 731 tys. USD). Nowozelandzka stabilność jest atrakcyjna dla wielu Brytyjczyków, którzy zdecydowali się opuścić swoją ojczyznę po referendum ws. Brexitu. Tuż po 23 czerwca Nowa Zelandia zanotowała 998 zgłoszeń od obywateli Wielkiej Brytanii.
NAFTA była najgorszą umową, jaka kiedykolwiek przydarzyła się USA – krzyczał podczas kampanii Donald Trump. Teraz Amerykanie oczekują od nowego prezydenta odpowiedzi na pytanie: komu służą umowy liberalizujące handel. To NAFTA, Północnoamerykański Układ Wolnego Handlu, jest – według Donalda Trumpa – głównym oskarżonym o doprowadzenie amerykańskiej gospodarki do stanu agonalnego. Świadkami, których przywoływał na poparcie swoich słów, są: stagnacja płac, kurczenie się sektora wytwórczego oraz likwidacja tysięcy miejsc pracy. Trump nigdy nie zadał sobie trudu, by wyłuszczyć, dlaczego tak mocno krytykuje NAFTA. Ale wiadomo, że dzięki swoim bezkompromisowym słowom stał się bohaterem dla wielu Amerykanów zamieszkujących Pas Rdzy. To stany, dawniej najmocniej uprzemysłowione, które teraz popadają w ruinę. Temat umowy handlowej wiążącej USA, Kanadę oraz Meksyk stał się w kampanii wyjątkowo gorący: Trump wielokrotnie podkreślał, że Hillary Clinton – najpierw jako żona prezydenta, a potem sekretarz stanu w gabinecie Baracka Obamy – przyłożyła się do tej „tragedii”. Oskarżenia stały się tak nośne, że Clinton jak najbardziej świadomie rezygnowała z otwartej potyczki na ten temat z Trumpem. Bo wiedziała, że obrona NAFTA zaowocuje spadkiem poparcia dla niej. Teraz nastał czas zmierzenia się z tym wyzwaniem.
Legendarny inwestor George Soros zmienia strategię. Fundusz Soros Fund Management pozbywa się udziałów w złotym ETF i stawia na bardziej ryzykowne aktywa. Inwestuje w sektor energetyczny i rynki wschodzące. Fundusz Sorosa w trzecim kwartale sprzedał swoje pozycje na SPDR Gold. Ich wartość na dzień 30 czerwca tego roku sięgała 30,4 mln dol. – wynika z opublikowanych w poniedziałek danych. Jednocześnie fundusz zwiększył swoje zaangażowanie na rynkach azjatyckich. Pieniądze miliardera popłynęły w stronę ETF inwestujących w Japonii, Chinach i na rynkach wschodzących. Fundusz zwiększył swoje pozycje w WisdomTree Japan Hedged Equity Fund (do 34,1 mln dol.) i iShares China Large-Cap ETF (24,1 mln dol.). Kupił też udziały w iShares MSCI Emerging Markets ETF za 91,9 mln dol. Soros zaczął wycofywać się z rynku złota po tym, jak w pierwszej połowie roku cena tego metalu wzrosła o 25 proc. Seria pesymistycznych prognoz Sorosa nakłaniała inwestorów do lokowania swoich pieniędzy w bezpieczne aktywa. W czerwcu, po ogłoszeniu wyników brytyjskiego referendum ws. Brexitu, Soros powiedział, że decyzja Brytyjczyków przyspieszy kryzys finansowy. Wcześniej w kwietniu porównał napędzaną długiem chińską gospodarkę do Stanów Zjednoczonych z lat 2007-2008. Soros zwiększył też w trzecim kwartale swoje udziały w ośmiu firmach związanych z rynkiem energetycznym. Dzięki temu, jego zaangażowanie w ten sektor wzrosło z kilku milionów dolarów do 132 mln dol. w ciągu zaledwie trzech miesięcy. Fundusz inwestora za 97,5 mln dol. kupił 3,17 mln akcji właściciela rurociągów Williams Cos. Zainwestował też m.in. w spółki California Resources, Petroleo Brasilerio i Rice Energy.
Siódmy Global Wealth Raport opracowany przez szwajcarski bank Credit Suisse potwierdza słaby wzrost globalnego bogactwa. W ostatnich 12 miesiącach światowy finansowy potencjał wzrósł o 1,4 proc. czyli o 3,5 biliona dolarów do $256 bln na co składa się amerykańskich 85 bln. Rosnąca globalna populacja przy niewielkim wzroście bogactwa spowodowała, że po raz pierwszy od 2008 roku przeciętny dorosły nie wzbogacił się w 2016 r. Średnia globalna wartość majątku to $52,800, w Stanach to prawie $350 tys. Deprecjacja funta szterlinga spowodowała znaczny spadek gospodarki Wielkiej Brytanii, wzrosły ekonomie Stanów Zjednoczonych i Japonii. Pogłębia się nierówność bogactwa, topowe 10 proc. posiada 89 proc. światowych aktywów. Nabiedniejsi, a jest ich ponad 50 proc., posiadają niespełna 1 proc. Na świecie żyje obecnie ok. 141 tys. osób, które posiadają majątek o wartości powyżej 50 mln dol. W USA żyje ok. połowa ultrabogaczy oraz ponad 13,5 mln z zasobami szacowanymi na ponad 1 mln dolarów. Jednocześnie w Stanach Zjednoczonych mamy 21 mln autentycznych biedaków.
Barack Obama po raz ostatni przyznał najwyższe cywilne odznaczenia w Stanach Zjednoczonych. Medale Wolności przyznawanym przez prezydenta Amerykanom i cudzoziemcom za wybitny wkład w dziedzinie bezpieczeństwa lub narodowych interesów USA, pokoju światowego, kultury, a także innych znaczących dokonań w sferze publicznej lub prywatnej trafiły do filantropów: Melindy i Billa Gatesów, koszykarzy: Michaela Jordana, Kareema Abdul-Jabbara, artystów: 
Diany Ross, Bruce Springsteena, Toma Hanksa, Roberta De Niro, Roberta Redforda, Cicely Tyson, architekta Franka Gehry, indiańskiej aktywistki ze szczepu Czarnych Stóp Elouise Cobell (Yellow Bird Woman), twórcy bomby wodorowej Richarda Garwina, prawnika Newtona N. Minowa, oraz protoplastek programowania komputerowego: Grace Hopper (pośmietnie) i Margaret Hamilton. Z trójki wyróżnionych ludzi mediów (Lorne Michaels – twórca m.in. Saturday Night Live, Vin Scully – radiowa legenda baseballu, komiczka Ellen DeGeneres) najwięcej mówi się o tej ostatniej. Gwiazda 20 lat temu przyznała, że jest lesbijką i gdy prezydent gratulował jej odwagi płakała kompletnie rozklejona.
Sześcioro Polaków dostało w Kanadzie w 2015 roku status uchodźcy. Od 2001 roku taki status otrzymało w sumie 574 obywateli Polski. Główne powody? Kanada nie zdradza, ale wskazuje na sprawy, o które pytała Polskę: sytuację Romów oraz o to, jak wygląda polski wymiar sprawiedliwości. Oficjalne dane Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców mówią, że w 2015 roku 18 obywateli Polki starało się o status uchodźcy w Kanadzie. W 2014 było ich 33, a rok wcześniej 34. W ostatniej dekadzie takie wnioski złożyło łącznie 939 osób z Polski. A status uchodźcy uzyskało 144 Polaków. Jak widać Kanadyjczycy są otwarci nie tylko na uchodźców z Syrii. Choć w Polsce nie ma wojny, działań zbrojnych ani żadnych poważnych zagrożeń, to rząd Kanady jednak wielokrotnie w ostatnich latach uznawał, że polskim obywatelom powinna przysługiwać „ochrona międzynarodowa przed prześladowaniem lub poważną krzywdą we własnym kraju”.
Opracował: Sławek Sobczak