Podatki od dochodu (Income Taxes).
Podatki federalne (Federal Taxes) nakładane są na tą część dochodu, która zwana jest podstawą opodatkowania (taxable incom). Kwota ta wykazywana jest jedynie podczas rozliczenia podatków i niewiele ma wspólnego z codziennym rozumieniem dochodu lub z określeniem technicznym jakiego używają ekonomiści. Obliczenie podstawy opodatkowania (taxable incom) rozpoczyna sie zwykle od zsumowania wszystkich dochodów (gross receipts) z danego roku, wyłączając te dochody, które nie podlegają opodatkowaniu (exclusions). Przykładami takich wyłaczeń (exclusions) od podatku mogą być: większość odsetek (interests) od miejskich lub stanowych obligacji, niektóre nagrody (awards) i dotacje (grants) w całości lub ich część, zasiłek dla bezrobotnych (workman’s compenstion), część pomocy z funduszu Opieki Społecznej (Social Security) oraz większość kwot wynikających z innych form pomocy społecznej. Wszystkie tego typu przychody nie są wymieniane, lub są częściowo wymieniane w ogólnych dochodach (total income). Niektóre wydatki (outlays) jakie podatnik ponosi z tytułu wykonywanego zawodu (employee busienss expenses), niektóre oszczędności na kontach emerytalnych lub zapłacone alimenty (alimony paid) mogą być odliczone od podstawy opodatkowania jako korekta do dochodu (adjusted gross incom).
Każdemu podatnikowi należą się: podstawowa suma odpisu od podatku (standard deductions) kiedyś nazywany „zero bracket” i osobista suma odpisu od podatku (personal deduction), które powstaly prawdopodobnie z myślą iż każdy podatnik posiada swoje elementarne potrzeby życiowe. Suma tych odpisów jest różna w zależności od statusu podatnika.
Postawowa suma odpisu od podatku (Standard deduction)
Status Podatnika Rok 2015
Małżeństwo rozliczane wspólnie $ 12,600
Małżonkowie rozliczani osobno $ 6,300
Samotny(a), głowa rodziny $ 9,250
Samotny(a) $ 6,300
Podstawowa suma odpisu jest zwiększana lub indeksowana (dostosowywana) każdego roku w zależności od wyników jakie pokazuje Wykaz Cen Rynkowych (Consumer Price Index).
Podatnicy, którzy mają więcej niż 65 lat lub są niewidomi mogą odliczyć od podstawy opodatkowania extra $1,100 . Od podstawy opodatkowania, która przekracza określony procent ogólnych zarobków mogą też być odliczone niektóre wydatki na opiekę medyczną, stanowe i lokalne podatki, koszty oprocentowania kredytów, donacje charytatywne itp. Nie trzeba dodawać, że każdy odpis musi być odpowiednio udokumentowany w postaci rachunków, kopii czeków, listów potwierdzających itp.
Osobiste odpisy podatkowe przysługują każdemu z członków rodziny. Suma osobistych odpisów podatkowych rośnie z każdym rokiem zależnie od poziomu cen rynkowych towarów i usług (np. rok 2015 – $4000). Odpis podatkowy jest stopniowo zmniejszany poprzez wyższe podatki, w miare wykazywania wyższego dochodu w danym roku podatkowym (w roku 2015 ponad $432,400 dla rozliczających się wspólnie i ponad $380,750 dla rozliczających się pojedyńczo).
Osoby, które zgłosiły iz są na utrzymaniu innych nie mogą występować o odpis podatkowy dla siebie. Generalnie jeżeli dochód jednej osoby w roku nie przekroczył określonej sumy ($4000 w 2015 roku) moża ona zgłosić się jako pozostająca na czyimś utrzymaniu. Wyjątek stanowią dzieci do lat 19 i studenci do lat 24 , którzy mogą pozostać na utrzymaniu bez względu na uzyskiwany dochód i starać sie o przysługujący odpis podatkowy. Takie odpisy są też możliwe gdy masz na utrzymaniu osobę w podeszłym wieku lub niepełnosprawną, która mieszka razem z tobą.
Odpisy i ulgi podatkowe są odejmowane od podstawy opodatkowania i pojawiają się w dochodzie do opodatkowania. Podatek jest następnie kalkulowany z tabel podatkowych (tax tables, rate schedules) [Wzory tablic obliczeniowych załączone]. Jednakże obliczenie podstawy opodatkowania i podatku nie kończy całego procesu. Obowiązek podatkowy może być pomniejszony przez odliczenia podatkowe całkowite lub częściowe z tytułu niektórych wydatków takich jak wydatki z tytułu opieki nad dziećmi, lub zapłacone podatki w innym kraju. Donacje na cele polityczne (partie polityczne) nie mogą być odliczone od podatku. Z drugiej strony wysokość sumy podatku może być powiększona poprzez dodatkowe podatki, takie jak podatek od zysku jako samo-zatrudnionego (self-employment taxes), który nie uwzględnił opłat na rzecz Opieki Społecznej (Social Security) lub tzw. alternatywny podatek minimalny (alternative minimum tax). Drugi z w/w podatków jest pomyslany tak aby ściągnąć należność od podatników wykazujących się dużym dochodem, którzy z różnych powodów płacą relatywnie małe podatki, gdy ich podatki są wyliczane według powyższej formuły.
Generalne zmiany zasad opodatkowania nie zdarzają się czesto. Od momentu wprowadzenia podatków jako takich można ich się doliczyć tylko dwie. Niemniej zdarzaja się często mniejsze , nie systemowe lecz bardzo ważne zmiany. Np. podatek od zysku (capital gains tax) zmieniał się znacząco przez ostatnie 20 lat jeżeli chodzi o jego wysokość.
Zyski Kapitałowe (Capital Gains)
Generalnie rzecz biorąc zysk kapitałowy powstaje wtedy gdy jakaś wartość (rzecz) zostaje sprzedana za więcej niż była kupiona. Podstawą obliczenia ceny dla nieruchomości (real property) lub osobistych wartości materialnych (tangible personal property) jest jest ich orginalna cena zakupu wraz ze wszystkimi kosztami usprawnień jakich dokonano w trakcie trwania wlasności, minus koszty amortyzacji–obniżenia wartości (depreciation) odjęte z dochodów podczas trwania własności. Koszty amortyzacji jednakże mogą być odliczone tylko wówczas gdy nieruchomość służyła jako inwestycja lub obiekt do prowadzenia działalności gospodarczej (business property). Podstawą do wyliczenia dla wartości osobistych niematerialnych (intangible personal property) takich jak np. papiery wartościowe, jest ich orginalna cena zakupu wraz z zapłaconą prowizją, minus [w wypadku akcji spółek giełdowych] zyski ze sprzedaży praw do zakupu dalszych akcji od danej spółki albo otrzymanych dywidend uważanych za zysk z kapitału, a także pomniejszona [w wypadku umów takich jak leasing, umowa patentowa, licencyjna itp.] o każdą amortyzację lub spadek wartości, która była odliczona od dochodu w trakcie trwania własności. W wypadku akcji giełdowych podstawa wyliczeń powinna być skorygowana o dywidendy lub podziały akcji.
Zyski kapitałowe, w zeznaniach podatkowych są przedmiotem opodatkowania. Od momentu wprowadzenia podatków zyski kapitałowe były zawsze na uprzywilejowanej pozycji mimo, że przepisy w tym względzie zmieniały się często. Np. w roku 1980 tylko 40% wartości zysku trzymanego dłużej niż 6 miesięcy było przedmiotem opodatkowania. Dopiero w 1986 roku reforma podatkowa zniosła ten przywilej i od tej pory cały zysk kapitałowy jest przedmiotem opodatkowania. Przed reformą stopa opodatkowania zysków kapitałowych wynosiła 28%. Od momentu wprowadzenia reformy maksymalny podatek od dochodu stale wzrastał i obecnie wynosi 39,6% lecz maksymalny podatek od zysków kapitałowych długotermniowych (trzymanych dłużej niż 12 miesięcy) spadł do wysokości 15%. Natomiast podatnicy, którzy mieszczą się w 15-to procentowym przedziale podatkowym płacą 0% od długoterminowych zysków kapitałowych, a ci w 39.6% przedziale płacą 20%. Tak więc zyski kapitałowe ponownie zostaly potraktowane priorytetowo w porównaniu ze zwykłymi dochodami.
Wiele racji przemawiało za tym aby opodatkować zyski kapitałowe w mniejszym stopniu niż pozostałe formy dochodu, motywując jednocześnie do nowych, czasami ryzykownych inwestycji finansowych oraz nie zamrażania kapitału (wysokie podatki mogłyby odstraszać od pozbywania się w odpowiednim czasie walorów kapitałowych). Faktem jest też iż wiele opodatkowanych zysków odzwierciedla nie sam dochód lecz zwyżkę cen.
Z drugiej strony ustawodawstwo podatkowe z 1986 rok, które pozbawiło zyski kapitałowe wyjatkowo uprzywilejowanej pozycji było tłumaczone jako ekwiwalent za ogólne obniżenie stóp podatkowych i było nakierowane na ukrócenie rozpowszechnionych praktyk uciekania w tzw. nisze podatkowe (praktyka polegająca na transferowaniu zwykłego, podlegającemu opodatkowniu dochodu do zysków kapitałowych preferencyjnie opodatkowanych). Argumentacja ta jednak straciła szybko sens gdyż Kongres w niedługim czasie podwyższył najwyższy próg opodatkowania na zwykły dochód przez co przyczynił się do rozwoju kolejnych nisz podatkowych. Co ważniejsze, Kongres mógł osiągnąc wcześniej założony cel gdyby zaproponował ulgę dla inwestrorów od zysków inflacyjnych podczas kalkulacji zysków kapitałowych, tak jak było to sugerowane przez Departament Skarbu w 1986 roku.
Kongres prawdopodobnie będzie w dalszym ciągu prowadził rozważania na temat podatku od zysków kapitałowych. Wiekszość tej debaty dotyczy rozważań na temat możliwego wpływu tych zmian na dochody podatkowe do skarbu państwa w najbliższym czasie. Zwolennicy obniżenia progu podatkowego na zyski kapitałowe oceniają, że spowoduje to szybszą wysprzedaż walorów kapitałowych przez co nastąpi zwiększony wpływ do kasy państwa z tytułu podatków. Oponenci natomiast twierdzą, że początkowo dochody państwa po zredukowaniu progu podatkowego mogą wzrosnąc ale w dłuższej perspektywie należy oczekiwać zmniejszenia tych dochodów. Zindeksowanie zysków kapitałowych zdecydowanie zmniejszyłoby bazowy dochód podatkowy od tych zysków (przy założeniu, że zyski inflacyjne nie będą opodatkowane), jednakże wielu inwestorów byłoby skłonnych zrealizować szybciej swoje zyski zamiast czekać na obniżenie progów podatkowych. Każda próba indeksacji zysków kapitałowych i obliczanie zysków z tego tytułu może się okazać przysłowiowym „nożem w plecy”.
Z punktu widzenia ekonomistów kierunek myślenia w sprawie dochodów podatkowych państwa poszedł w niewłwaściwym kierunku. Sprawiedliwość, bezstronność i efektywność powinny być podstawowymi kryteriami przy przeprowadzaniu reformy , a nie przypuszczalne dochody państwa. Z tego punktu widzenia indeksacja jest korzystniejsza dla obniżenia progów podatkowych, co w konsekwencji może zniechęcić inwestorów do poszukiwania nisz podatkowych.
Niechęć Kongresu zarówno do indeksacji zysków kapitałowych jak i do znaczącej obniżki dotychczasowych progów podatkowych dla zysków kapitałowych odzwierciedla jeszcze jeden istotny, ale czesto przemilczany powód dla takich działań: efektywność egzekwowania podatku. Egzekucja podatku od zysków w przeszłości była zdecydownanie mnie skuteczna niż innych podatków. Nie przez przypadek zyski kapitałowe zostały opodatkowane w całości po raz pierwszy krótko po wprowadzeniu przez Urząd Podatkowy mechanizmów raportowania sprzedaży wielu typów walorów finansowych. Dla przykładu; od 1985 roku maklerzy finansowi zobowiązani sa raportować wszystkie dochody z transakcji swoich klientów.
Przed wprowadzeniem zmian podatnicy opierali się na „honorowym” systemie, który zmuszał władzę do przeprowadzaniu skomplkowanych audytów kont bankowych i wyciągów maklerskich ażeby udowodnić podatnikowi iż nie zgłosił właściwych dochodów, co i tak nie zawsze przynosiło oczekiwany rezultat. Podstawowy sposób na omijanie podatków od zysków kapitałowych poprzez zatajenie prawdziwych danych stał sie z czasem coraz trudniejszy ze względu na rozwój technologii pozwalających śledzić poszczególne transakcje finansowe. Stale rosnący rozwój tych technologii pozwoli rządowi skutecznie śledzić wszystkie transkacje aby je odpowiednio opodatkować.
Innym sposobem na uniknięcie podatku od zysków jest powstrzymanie się od transakcji na określonych walorach. Jednak negatywne skutki takiego postępowania można zauważyć w momencie śmierci wlaściciela walorów, kiedy to jego spadkobiercy obarczeni zostają walorami o wartości przyjętej na dzień śmierci ich właściciela a nie na date ich nabycia co czasami stanowi istotną różnicę.
Straty Kapitałowe (Capital Losses)
Straty kapitałowe powstają wtedy gdy walory majatkowe lub finansowe sprzedajemy po niższej cenie niż zostały zakupione. Straty kapitałowe kompensują zyski kapitałowe na zasadzie „dolar za dolara”. Dodatkowo podatnik może odjąć straty kapitałowe od netto zysków kapitałowych i jako takie przedstawić do podstawy opodatkowania do $3000 odpisu każdego roku. Każda suma straty może być przeniesiona do odpisu na następny rok jeżeli przewyższa sumę $3000. Jednakże straty wynikłe ze sprzedaży przedmiotów osobistego użytku takich jak samochody, meble, urządzenia gospodarstwa domowego a nawet biżuteria lub dzieła sztuki (z wyjątkiem tych sprzedawanych przez handlarzy dzieł sztuki) uważane są za straty wynikłe z używania tych przedmiotów i nie moga być odjęte jako typowa strata kapitałowa. Ta sama zasada dotyczy strat na nieruchomości (szczególnie gdy zostały zostały poczynione jakieś nieudane usprawnienie na danej nieruchomości).
We wszystkich szczegółach dotyczących twoich podatków powinieneś zawsze poradzić się swojego konsultanta podatkowego.
Opracował: Zbyszek Karas