Na wyżynie półwyspu Jukatan zespół meksykańskich archeologów kierowany odkrył pod koniec grudnia 2008 r. wejście do Xibalby, mitycznej zaświatowej krainy Majów. Prace pod ziemią prowadzono przez 5 miesięcy zanim zdecydowano o ujawnieniu niezwykłego odkrycia.
O Xibalbie, “Miejscu strachu” posiadającym 9 poziomów, mówi Popol Vuh, święta księga Majów. Tam, przez bramę usytuowaną w skale lub jeziorze, wędrowały dusze zmarłych, a ich marsz najeżony był przeszkodami. Zmarły musiał przebyć rzeki wypełnione skorpionami, krwią i ropą sączącą się z ran, potem napotykał pełne niebezpieczeństw zabudowania, na przykład
Dom Noży, Dom Ognia,
dom okryty absolutną ciemnością lub wypełniony rojami agresywnych nietoperzy. Ta mityczna strefa pomiędzy światami żywych i umarłych okazała się teraz realnie istniejącym miejscem.
Archeolodzy wyposażeni w sprzęt do nurkowania przebadali zespół grot, częściowo zalanych wodą, ciągnący się w głębinach skał Jukatanu. Odkryli tam labirynt złożony z podziemnych korytarzy i jedenastu świątyń – Majowie wyciosali je w kamieniu wykorzystując sieć naturalnie powstałych jaskiń. Uczeni natrafili tam też na ludzkie szczątki i wytyczona przez kapłanów podziemna droga dusz miała ponad 100 metrów długości.
– Dusze prowadził tamtędy mityczny pies, który widział w najgłębszych nawet ciemnościach – w wypowiedzi dla Reutersa wyjaśniał szczegóły swego odkrycia dr de Anda. – Majowie wierzyli, że w tym właśnie miejscu było wejście do Xibalba. Dlatego też, po przeanalizowaniu wielu źródeł, nasz zespół zdecydował się podjąć ryzyko prowadzenia prac archeologicznych w tak niebezpiecznym terenie.
Majowie zasłynęli umiejętnościami architektonicznymi, w Ameryce Środkowej i na obszarze dzisiejszego Meksyku. Na Jukatanie odkryto wiele artefaktów tej kultury. Najstarszy, ceramiczna waza, liczy aż 1900 lat, większość jednak pochodzi z okresu pomiędzy 700 a 850 rokiem n.e. Lud ten owiany jest legendą, do czego przyczyniło się nagłe zniknięcie tej kultury z kart historii – Majowie ok. 900 roku n.e. porzucili swe miasta i odeszli nie wiadomo gdzie.
Większość z tego, co wiemy o zwyczajach zaginionego ludu, Majowie zapisali w swej świętej księdze Popol Vuh, którą przy pomocy indiańskich tłumaczy przełożono na hiszpański w pierwszych dziesięcioleciach podboju Ameryki. Z tego właśnie źródła wiemy, jaką rolę pełniła Xibalba.
– Te święte tunele i jaskinie były naturalnymi sanktuariami, które ściśle wiązały się ze świątyniami wznoszonymi przez Majów na powierzchni ziemi – wyjaśnia de Anda. – Badania nad Xibalba pomogą nam zrozumieć niezwykłą kulturę tego zaginionego ludu.
Tadeusz Oszubski
MWMedia